TY - JOUR ID - 2301 TI - فرایند درج همخوان در گویش تبریزی بر پایه نظریه بهینگی JO - مطالعات زبان‌ها و گویش‌های غرب ایران JA - JLW LA - fa SN - 2345-2579 AU - خرّم, سولماز AU - رضی نژاد, سید محمد AU - بی جن خان, محمود AU - عطاری, لطیف AD - دانشجوی دکتری، گروه زبان‌شناسی، واحد اردبیل، دانشگاه آزاد اسلامی، اردبیل، ایران AD - استادیار، گروه آموزش زبان انگلیسی، دانشکده ادبیات و علوم‌انسانی، دانشگاه محقق اردبیلی، اردبیل، ایران. AD - استاد، گروه زبان‌شناسی، دانشکده ادبیات و علوم‌انسانی، دانشگاه تهران، ایران. AD - استاد، گروه زبان‌های خارجی، دانشگاه پیام نور، اردبیل، ایران. Y1 - 2023 PY - 2023 VL - 11 IS - 1 SP - 23 EP - 39 KW - درج همخوان KW - گویش تبریزی KW - محدودیت‌های نشان‌داری KW - نظریه بهینگی KW - همخوان میانجی DO - 10.22126/jlw.2022.7775.1638 N2 - در این مقاله[1]، فرایند درج همخوان میانجی در زبان ترکی آذربایجانی (گویش تبریزی) برپایه نظریه بهینگی (رویکرد موازی) بررسی می‌شود. برای انجام این پژوهش، 90 واژه اصیل ترکی و 50 واژه قرضی به‌صورت میدانی گردآوری شده است. هدف از انجام پژوهش حاضر این است که مشخص شود در چه شرایط واجی، درج همخوان میانجی صورت می‌گیرد و محدودیت‌های نشان‌داری فعّال در تبیین فرایند مذکور کدام‌اند. بررسی داده‌ها نشان می‌دهد که در این زبان، هنگام افزودن پسوند متشکل از یک (واکه) واج با واکه دارای مشخصة ]+افراشته[ به ستاک یا پسوند قبلی، همخوان /n/ و حین افزودن یک (واکه) واج یا چند (یک همخوان + یک واکه) واج با واکه دارای مشخصه ]-افراشته[ به ستاک یا پسوند قبلی همخوان /j/ درج می‌شود. بررسی و تحلیل داده‌ها حاکی از آن است که در شرایط واجی مذکور هنگام وقوع التقای واکه‌ای، محدودیت نشان‌داری ONSET بر محدودیت پایایی DEP تسلط می‌یابد و محدودیت‌های معرّفی‌شده با رتبه‌بندی ثابت به‌سادگی از عهدة تبیین فرایند درج همخوان میانجی برمی‌آیند.   [1]. این مقاله حاصل پژوهش نویسندگان در دانشگاه آزاد اسلامی واحد اردبیل است. UR - https://jlw.razi.ac.ir/article_2301.html L1 - https://jlw.razi.ac.ir/article_2301_a1d29612ac592c8a26e6872e1efa01e7.pdf ER -