Predicator in Persian

Document Type : Original Article

Author

Assistant Professor of Linguistics, Department of Linguistics, Faculty of Persian Literature and Foreign Languages, Allameh Tabataba'i University, Tehran, Iran

Abstract

The term predicate refers to two concepts in the literature; in the traditional grammar (in dividing the sentence into two parts: the subject and the predicate) and the other in the discussion of predicate-argument relations. Recent linguists have used two terms, predicate and predicator, to avoid confusing these two terms, respectively, for the first and second definition. In Persian, the two terms “Gozɑɹe” and “mahmul” have made a clear distinction between the two concepts. The present study investigates the different types of predicators in Persian based on the role and reference grammar to consider the differences and similarities between the predicators in Persian. The consideration of the layered structure of clauses and phrases showed that the nominal predicator has the most similarity and the prepositional predicator has the least to the verbal predicator. Furthermore, the findings showed that we have to accept the adjective phrase contrary to the role and reference grammar because there are different types of adjectival modifiers which are necessary to consider according to the layered structure.
 

Keywords

References

پیمان، شهرام؛ والی رضایی و محمد عموزاده (1394). جایگاه گروه صفتی زبان فارسی در دستور نقش و ارجاع. پژوهش‌های زبانی، 6 (2)،41-60.
رضایی، والی؛ ذلیخا عظیم‌دخت (1396). بررسی محمول‌های مکانی در زبان فارسی براساس دستور نقش و ارجاع.زبان‌پژوهی، 9 (22)، 107-125.
طبیب‌زاده، امید (1388). ظرفیت صفت در فارسی. ویژه­نامة نامة فرهنگستان (دستور)، (5)، 3-26.
---------- (1393). دستور زبان فارسی براساس نظریۀ گروه‌های خودگردان در دستور وابستگی. تهران: مرکز.
میرزائی، آزاده (1393). بررسی و مقایسۀ اسم گزاره‌ای در گروه اسمی و فعل در جمله براساس رویکرد نقش و ارجاع. در: محمد دبیرمقدم، مجموعه مقالات نهمین همایش زبان‌شناسی ایران، 1247-1262، تهران: انتشارات دانشگاه علامه طباطبائی.
---------- (1398 الف). عمل­گر سوگیری در زبان فارسی. واژه واژه زندگی (جشن‌نامۀ دکتر ویدا شقاقی)، نشر نویسه پارسی.
---------- (1398 ب). محمول صفتی در زبان فارسی، زبان‌شناخت، زیرچاپ.
References
Dryer, M., S. (2007). Word Order, in Timothy Shopen (Ed.) language typology and syntactic description, (vol. I), 61-131, Cambridge University Press.
Eisenberg, P. (1976). Oberflächenstruktur und logische Struktur: Untersuchungen zur Syntax und Semantik des deutschen Prädikatadjektivs. Linguistische Arbeiten, 36, Tübingen.
Götze, L. (1979). Valenzstrukturen deutscher Verben und Adjektive. Heutiges Deutsch: Linguistische und didaktische Beitraege für den deutschen Sprachunterricht, Reihe III München.
Jackendoff, R. S. (1990). Semantic structures. Cambridge, MA: MIT Press.
Matasović, R. (2000). The Adjective and Possessive Phrases in Croatian. Suvremena lingvistika 49/50 2000 (2002), 99-110.
------------------- (2001). Adjective phrases. http://www.linguistics.buffalo.edu/research/rrg. html.
Mirzaei, A. & A. Moloodi (2016). Persian proposition Bank. In Proceedings of the 10th International Language Resources and Evaluation. Portorož (Slovenia). May, 3828-3835.
Palmer, F. R. (2007). Mood and modality. Cambridge University Press.
Rijkhoff, J. (2002). The noun phrase: a typological study of its form and structure. Oxford: Oxford University Press.
Schreiber, H. (1991). Deutsche Adjektive. Wortfelder für den Sprachunterricht, Berlin.
Tallerman, M. (2011). Understanding syntax. Hodder Education.
Tesniere, L. (1980). Grundzüge der strukturalen Syntax, Hg. Und üs. Von Ulrig Engel, Stuttgart.
Van Valin, R. D. Jr. (2005). Exploring the Syntax–Semantics Interface. Cambridge University Press.
Vendler, Z. (1957). Verbs and Times. the Philosophical Review, 66 (2), 143-160.

Files

Share

How to cite

Statistics