کلمات مرکّب راجی براساس طبقه‌بندی بیستو و اسکالیس

نوع مقاله : مقاله پژوهشی

نویسنده

دانش آموختۀ دکتری، دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم و تحقیقات تهران

چکیده

یکی از طبیعی­ترین روش­های گسترش و تقویت واژگان در اکثر زبان­های مطالعه­شده، روش ترکیب است. هدف این مقاله بررسی فرایند ترکیب در زبان راجی به­عنوان یکی از ابزارهای مهم توسعۀ واژگانی، براساس طبقه­بندی بیستو و اسکالیس است.زبان راجی به شاخۀ مرکزی از دستۀ زبان­های شمال غربی تعلّق دارد که روزگاری دراز در یک قلمرو گسترده مرکزیّت داشته و امروزه نشانه­های آن در بخشی از مرکز ایران همچون دلیجان، محلات و نراق دیده می­شود. براساس این طبقه­بندی، کلمات مرکب زبان راجی را در سه گروه همپایه، توصیفی و تابعی و هر گروه را در دو دستة برون­مرکز و درون­مرکز و هر دسته درون­مرکز را براساس راست­هسته یا چپ­هسته بودن تقسیم­بندی می­کنیم.

کلیدواژه‌ها

موضوعات


پیوندی، فریبا (1373). بررسی ساخت­واژی گویش دلیجان، پایان­نامۀ کارشناسی ارشد، دانشگاه تهران.
حجّت­الله طالقانی، آزیتا (1375). بررسی برخی افعال مرکب زبان فارسی در چارچوب فرضیۀ انتقالوابسته، پایان­نامۀ کارشناسی ارشد، دانشگاه تهران.
خبّاز، مجید (1386). «جایگاه هسته در کلمات مرکب غیر فعلی فارسی»، نامۀ فرهنگستان، ویژه­نامۀ دستور، شمارۀ سوم صص 153-166.
دبیرمقدّم، محمد (1376). «فعل مرکّب در زبان فارسی»، زبان­شناسی، سال 12، شمارۀ اوّل و دوم، صص 2-46.
سامعی، حسین (1375). واژه­سازی در زبان فارسی، رسالۀ دکتری، دانشگاه تهران.
سمایی، سیّد مهدی (1379). «پردازش فعل مرکب»، زبان­شناسی، سال 15، شمارۀ 2، صص 18-44.
صادقی، علی اشرف (1383). «کلمات مرکب ساخته شده با ستاک فعل»، دستور، جلد 1، شمارۀ 1، صص 5-11.
صفری، حسین (1373). واژه­نامۀ راجی، تهران: نشر بلخ.
----------- (1387). داستان­ها و زبانزدهای دلیجان، تهرن: نشر بلخ.
طباطبایی، علاءالدین (1381). بررسی اسم و صفت مرکب در زبان فارسی، رسالۀ دکتری، دانشگاه تهران.
-------------- (1382). اسم و صفت مرکب در زبان فارسی، تهران: مرکز نشر دانشگاهی.
Bisetto, A. and Scalise, S. (2005). “The Classification of    Compounds”, in: Lingue e Linguaggio, 4, 2, pp. 319-332.
Barjaste, D. (1983). Morphology, Syntax and Semantics of Persian Compound Verbs: A Lexicalist Approach, Ph.D Dissertation Urbana: University of Illinois.
Faab, N. (1988). “English Suffixation Is Constrained Only by Selectional Restriction”, in: Natural Language and Linguistic Theory, 6, pp. 527-539.
Karimi, S. (1997). “Persian Complex Verbs: Idiomatic or Compositional?”, in: Lexicology, 3, pp. 273-318.
Katamba, F. and Stonham, J. (2006). Morphology, New York: Palgrave Macmillan.
Lieber, R. (1983). “Argument Linking and Compounds in English”, in: Linguistic Inquiry 14, pp. 251-286.
-------------- (2010). Introducing Morphology,Cambridge: Cambridge University Press.
Lieber, R. and s<tekauer, P. (2009). The Oxford Handbook of Compounding, Oxford: Oxford University Press.
Selkirk, E. (1982). The Syntax of Word, Cambridge: MIT Press.
Tehranisa, S. A. (1987). A Syntactic and Semantic Analysis of Compound Nouns in Persian, Ph.D Dissertation, University of Michigan.
Tenhacken, P. (1999). “Motivated Test for Compounding”, in: Acta Linguistica Hafniensia, 31, pp. 27-58.
Williams, E. (1981). “On the Notions ‘Lexically Related’ and ‘Head of a Word’”, in: Linguistic Inquiry, 12, pp. 245-274.