این مقاله به معرفی نظام واژهسازی در چارچوب نظریۀ نامنگری اشتکاور میپردازد. نظریۀ نامنگری اشتکاور نظریهای شناختمحور است که نیازهای نامگذاری جوامع زبانی را مدنظر قرار میدهد و بر نقش فعال و ظرفیت شناختی مبدع یا واژهساز در خلق واژه تأکید میکند. هدف از نگارش این مقاله، توصیف نظام واژهسازی در چارچوب نظریۀ نامنگری اشتکاور است، ضمن آن که تلاش خواهد شد با اراﺋۀ نمونههایی از واحدهای واژگانی زبان فارسی، مبانی این نظریه تبیین و ارزیابی شود. تحلیل دادهها نشان داد که با توجه به طرحوارۀ نظریۀ نامنگری و وجود هفت سطح یعنی جامعۀ زبانی، واقعیت فرازبانی، سطح مفهومی، سطح معنایی، سطح نامنگری، سطح نامگیری و سطح واجی و همچنین با وجود پنج نوع واژهسازی مفروض در این نظریه میتوان نظامهای واژهسازی را توصیف و تبیین کرد.
اسدی, هما, عباسی, آزیتا, & حسینی کیونانی, نینا. (1393). نظام واژهسازی در چارچوب نظریۀ نامنگری اشتکاور با نگاهی به زبان فارسی. مطالعات زبانها و گویشهای غرب ایران, 2(5), 105-124.
MLA
هما اسدی; آزیتا عباسی; نینا حسینی کیونانی. "نظام واژهسازی در چارچوب نظریۀ نامنگری اشتکاور با نگاهی به زبان فارسی". مطالعات زبانها و گویشهای غرب ایران, 2, 5, 1393, 105-124.
HARVARD
اسدی, هما, عباسی, آزیتا, حسینی کیونانی, نینا. (1393). 'نظام واژهسازی در چارچوب نظریۀ نامنگری اشتکاور با نگاهی به زبان فارسی', مطالعات زبانها و گویشهای غرب ایران, 2(5), pp. 105-124.
VANCOUVER
اسدی, هما, عباسی, آزیتا, حسینی کیونانی, نینا. نظام واژهسازی در چارچوب نظریۀ نامنگری اشتکاور با نگاهی به زبان فارسی. مطالعات زبانها و گویشهای غرب ایران, 1393; 2(5): 105-124.
)