انوری، حسن؛ احمدی‌گیوی، حسن (۱۳۹۲). دستور زبان فارسی۲. ویرایش چهارم، چاپ 3. تهران: فاطمی.
انوری، حسن (1381). فرهنگ بزرگ سخن. تهران: سخن.
ایمانی، آوا؛ رفیعی، عادل (1398الف). تحلیلی ساخت‌محور از ترکیبات نام اندام «سر» در زبان فارسی. زبان پژوهی، 11(33)، 129-159.
ایمانی، آوا؛ رفیعی، عادل (1398ب). چندمعنایی ترکیبات «چشم» در زبان فارسی: رویکرد صرف ساختی. زبانشناسی و گویش‌های خراسان، 11(2 (پیاپی 21))، 115-140.
ایمانی، آوا؛ رفیعی، عادل؛ عموزاده، محمد (1397). تحلیلی ساخت‌محور از ترکیبات نام اندام «دل» در زبان فارسی. پژوهش‌های زبانی، 9(2)، 23-43 .
باطنی، محمدرضا (۱۳۹۲). توصیف ساختمان دستوری زبان فارسی. چاپ 30. تهران: امیرکبیر.
بامشادی، پارسا؛ انصاریان، شادی (1399). نقش طرح‌واره‌های مرتبۀ دوم در تحلیل ساختارهای [اسم+شناسی/نگاری/کاوی] و صفت‌های متناظر آن‌ها در زبان فارسی. جستارهای زبانی، ۱۱(۱)، ۳۰۱-۳۲۸.
بامشادی، پارسا؛ انصاریان، شادی؛ داوری اردکانی، نگار (1400). پسوندهای «-زار» «-کده» و «-ِ‌ستان» فارسی در چارچوب ساخت واژۀ ساختی. مطالعات زبان‌ها و گویش‌های غرب ایران، 9(1)، 21-41.
حسابی، اکبر (1395). قالب‌های معنایی «خوردن» ازمنظر معنی‌شناسی قالبی. مجلۀ زبان و زبانشناسی، 11(22)، 1-28.
حق‌شناس، علی‌محمد (۱۳۸۷). دستور زبان فارسی. تهران: انتشارات مدرسه.
خیام‌پور، عبدالرسول (1373). دستور زبان فارسی. چاپ 9. تهران: کتابفروشی تهران.
دبیرمقدم، محمد (1376). فعل مرکب در زبان فارسی. مجلۀ زبانشناسی، 12(1-2)، 2-46.
دهقان، مسعود؛ کرمی، عطیه (1398). بررسی چندمعنایی فعل «شکستن» براساس انگارة معنی‌شناسی قالبی. پژوهش‌های زبانشناسی تطبیقی، 9(18)، 43-21.
دهقان، مسعود؛ وهابیان، بهناز (1399). قالب‌های معنایی فعل «خواندن» در فارسی. زبان فارسی و گویش‌های ایرانی، 5(2)، 145-168.
رحمتی نژاد، لیلا؛ عاصی، سیّد مصطفی؛ رضاقلی فامیان، علی؛ قیومی، مسعود (1398). تحلیل معنایی فعل «گفتن» در چارچوب نظریۀ معنی‌شناسی قالبی: یک بررسی پیکره‌بنیاد. جستارهای زبانی، ۱۰(۴)، ۸۹-۵۵.
رحمتی نژاد، لیلا؛ عاصی، مصطفی؛ رضاقلی فامیان، علی؛ قیومی، مسعود (1401). کاربرد رویکرد شناختی فیلمور در تعیین قالب‌های معنایی افعال در زبان فارسی: مطالعة موردی فعل «شدن». زبان‌شناخت، 1(13)، 191-226.
رزم‌دیده، پریا؛ خیرمند، ساره (1399). چندمعنایی واژه‌های پیچیدۀ مختوم به «نامه» در چارچوب صرف ساختی. زبانشناسی و گویش‌های خراسان، 12(2)، 59-98.
رفیعی، عادل؛ رضایی، حدائق (1398). ساخت اسامی مشتق از پسوند «گر» ازمنظر صرف ساختی. جستارهای زبانی، ۱۰(۳). ۷۱-۹۴.
روحی بایگی، زهرا (۱۳۹۶). باهم‌آیی عناصر پیش‌فعلی اسمی و همکرد «دادن» در فعل مرکب فارسی براساس نظریة واژگان زایشی. پژوهش‌های زبانشناسی، ۹(۲)، ۹۵-۱۱۶.
شریفی، شهلا (2011). بررسی معنایی افعال مرکب اندام‌بنیاد ازدیدگاه معناشناسی شناختی. ششمین همایش بین المللی انجمن ترویج زبان و ادب فارسی.
صادقى، علی‌اشرف؛ زندى مقدّم، زهرا (۱۳۹۴). فرهنگ املایى خط فارسى. تهران: فرهنگستان زبان و ادب فارسى.
عظیم‌دخت، ذلیخا؛ رفیعی، عادل (1398). واژه‌های مرکب مختوم به ستاک حال «پز» با مفهوم عامل‌محور ازمنظر صرف ساختی. پژوهش‌های زبانشناسی تطبیقی، 9(17)، 19-45.
عموزاده، محمد؛ بهرامی، فاطمه (1390). ساخت افعال سبک براساس زبانشناسی شناختی. جستارهای زبانی، ۳(۴)، ۱۶۹-191.
کریمی‌دوستان، غلامحسین؛ اسحاقی، مهدیه (1399). سبک‌سازی نظام‌مند فعل در زبان فارسی. پژوهش‌های زبانشناسی، 11(2)، 157-186.
کشانی، خسرو (1372). فرهنگ فارسی زانسو. تهران: مرکز نشر دانشگاهی.
گندمکار، راحله (1388). بررسی معنایی افعال مرکب اندام‌بنیاد در زبان فارسی: رویکردی شناختی. پایان‌نامۀ کارشناسی‌ارشد زبانشناسی، دانشگاه علامه طباطبائی.
گندمکار، راحله (1390). بررسی معنایی افعال مرکبِ اندام‌بنیاد در زبان فارسی: رویکردی شناختی. زبان و زبانشناسی، 7(14)، 98-112.
لازار، ژیلبر (۱۳۹۳). دستور زبان فارسی معاصر. جلد 3. مترجم: مهستی بحرینی. تهران: هرمس.
محمدی فشارکی، محسن؛ قیومیان محمدی، فاطمه (1396). نقطه‌گذاری، نگاره‌‌ها و نشانه‌‌ها در نسخة خطی ترجمه فارسی تورات (747 هـ.ق.). نسخه شناسی متون نظم و نثر فارسی، 1(2)، 29-56.
مشکوه‌الدینی، مهدی (۱۳۷۰). دستور زبان فارسی برپایۀ نظریۀ گشتاری. جلد 2. مشهد: دانشگاه فردوسی مشهد.
منصوری، مهرزاد (1392). فعل سبک در افعال مرکب فارسی. مطالعات زبان‌ها و گویش‌های غرب ایران، 1(1)، 77-104.
موسوی، سیّد حمزه؛ عموزاده، محمد؛ رضایی، والی (1394). بررسی واژۀ «دیدن» براساس معنی‌شناسی قالبی. دوماهنامه جستارهای زبانی، 6(7) ، 219-236.
ناتل خانلری، پرویز (۱۳۹۲). دستور زبان فارسی. چاپ ۲۶. تهران: توس.
)