فرایند درج همخوان در گویش تبریزی بر پایه نظریه بهینگی

نوع مقاله : مقاله پژوهشی

نویسندگان

1 دانشجوی دکتری، گروه زبان‌شناسی، واحد اردبیل، دانشگاه آزاد اسلامی، اردبیل، ایران

2 استادیار، گروه آموزش زبان انگلیسی، دانشکده ادبیات و علوم‌انسانی، دانشگاه محقق اردبیلی، اردبیل، ایران.

3 استاد، گروه زبان‌شناسی، دانشکده ادبیات و علوم‌انسانی، دانشگاه تهران، ایران.

4 استاد، گروه زبان‌های خارجی، دانشگاه پیام نور، اردبیل، ایران.

چکیده

در این مقاله[1]، فرایند درج همخوان میانجی در زبان ترکی آذربایجانی (گویش تبریزی) برپایه نظریه بهینگی (رویکرد موازی) بررسی می‌شود. برای انجام این پژوهش، 90 واژه اصیل ترکی و 50 واژه قرضی به‌صورت میدانی گردآوری شده است. هدف از انجام پژوهش حاضر این است که مشخص شود در چه شرایط واجی، درج همخوان میانجی صورت می‌گیرد و محدودیت‌های نشان‌داری فعّال در تبیین فرایند مذکور کدام‌اند. بررسی داده‌ها نشان می‌دهد که در این زبان، هنگام افزودن پسوند متشکل از یک (واکه) واج با واکه دارای مشخصة ]+افراشته[ به ستاک یا پسوند قبلی، همخوان /n/ و حین افزودن یک (واکه) واج یا چند (یک همخوان + یک واکه) واج با واکه دارای مشخصه ]-افراشته[ به ستاک یا پسوند قبلی همخوان /j/ درج می‌شود. بررسی و تحلیل داده‌ها حاکی از آن است که در شرایط واجی مذکور هنگام وقوع التقای واکه‌ای، محدودیت نشان‌داری ONSET بر محدودیت پایایی DEP تسلط می‌یابد و محدودیت‌های معرّفی‌شده با رتبه‌بندی ثابت به‌سادگی از عهدة تبیین فرایند درج همخوان میانجی برمی‌آیند.
 
[1]. این مقاله حاصل پژوهش نویسندگان در دانشگاه آزاد اسلامی واحد اردبیل است.

کلیدواژه‌ها

موضوعات


رضی‌نژاد، سیّد محمد؛ بی‌جن‌خان، محمود (1391). همنوایی در ترکی آذربایجانی. پژوهش‌های زبانی، 2 (3)، 43-56.
فرزانه، محمدعلی (1357). مبانی دستور زبان آذربایجانی. تهران: فرزانه.
رضی‌نژاد، سیّد محمد؛ بی‌جن‌خان، محمود (1391). همنوایی در ترکی آذربایجانی. پژوهش‌های زبانی، 2 (3)، 43-56.